การเกิดที่คุ้มค่า
สาระสำคัญของการมีชีวิต
ไม่ได้อยู่ที่ว่าเราอยู่ได้นานเท่าไร
แต่อยู่ที่ว่าเราเห็นคุณค่า ของการเกิดมาอย่างไรต่างหาก
มีลุกศิษย์อาศัยอยู่ในสำนักปรัชญาแห่งหนึ่ง
เขาได้เฝ้าเรียนวิชาความรู้กับอาจารย์เรื่อยมาอยู่มาวันหนึ่งพวกเขาได้ถกปรัชญาว่าด้วยความเหมาะสมเรื่องอายุของคนเรา
ต่างคนก็มีความคิดเห็นต่างกันออกไป เมื่อทั้งหมดไม่สามารถหาคำตอบที่เป็นจุดเป็นจุดรวมได้จึงพากันไปหาอาจารย์ แล้วถามข้อสงสัยนั้น
“ท่านอาจารย์คิดว่าคนเรามีอายุที่จะดำรงอยู่ในโลกนานเท่าไหร่ จึงชื่อว่ามีความเหมาะสมครับ?”
“70ปีก็เพียงพอแล้วล่ะ”
อาจารย์ตอบอย่างอารมณ์ดี “ไม่ใช่ว่ายิ่งอยู่นาน
ยิ่งมีผลดีต่อชีวิตเพราะสามารถทำอะไรได้ตามใจต้องการหรือครับ”? ลูกศิษย์ถามทำนองแย้งความคิดเห็นของอาจารย์
ฝ่ายอาจารย์เมื่อรับทราบความคิดเห็นของศิษย์ จึงกล่าวให้ข้อคิดว่า “อาจารย์ไม่คิดอย่างนั้น เพราะว่าคนเรานั้นมีความอยากไม่รู้จักจบสิ้น ถ้ารู้ว่าตนเองมีชีวิตอยู่ได้ถึงพันปี ทุกคนก็จะรู้สึกอายุน้อยอยู่ดี ก็จะเรียกร้องให้ที่จะมีอายุเพิ่มขึ้นเช่นเดิม เมื่อเป็นเช่นนี้ ก็รังแต่จะหลงกับเวลาที่ได้มา จนลืมคุณค่าที่ควรสร้างให้มีในตนเอง
จนในที่สุดก็ประมาทเพราะความอยากที่ไม่รู้จักพอนั้น แทนที่จะได้ประโยชน์กลับเป็นการเสียประโยชน์จากเวลาที่ได้มาอีกต่างหาก”
“
แต่ว่าถ้าหากอาจารย์อยู่ได้ถึงพันปีก็จะสามารถถ่ายทอดวิชาความรู้ให้แก่ผู้คนได้มากนะครับ”?
อาจารย์ผู้ผ่านการใช้ชีวิตมานาน
และมีโลกทัศน์ที่กว้างกว่า
ก็กล่าวพร้อมรอยยิ้มให้กับความคิดของลูกศิษย์ด้วยความเอ็นดูว่า
“ถ้าอาจารย์สามารถอยู่ได้ถึงพันปีเช่นดังที่พวกเธอคิด เรื่องที่อาจารย์ต้องตอบลุกศิษย์ ก็คงไม่ต่างจากเรื่องที่พวกเธอถามในวันนี้หรอก เพราะความคิดเรื่องอายุพันปี ก็จะน้อยสำหรับคนยุคนี้ และแสวงหาคำตอบที่จะทำให้ตัวเองมีอายุมากกว่าพันปีอยู่อีกเช่นเดียวกับพวกเธอต้องการทราบในปัจจุบันนั้นแหละ”
บรรณดาลูกศิษย์จึงเข้าใจความคิดเห็นของอาจารย์
ฝ่ายอาจารย์ก็ให้ข้อคิดแก้ลูกศิษย์เพิ่มเติม
เพื่อนำไปเป็นแนวทางพัฒนาชีวิตของตัวเองให้ดีขึ้น
“คนเราที่เกิดมาบนโลกใบนี้
ไม่ว่าจะผ่านวัยมาเนินนานหรือพึ่งเกิดมาได้ไม่กี่ปี
ให้ใช้สาระสำคัญของการเกิดไม่แต่คุณค่าที่เกิดขึ้นในชีวิต และประโยชน์ที่พึ่งสร้างสรรค์ต่อสังคมต่างหากเป็นสิ่งที่ทุกคนควรทำให้มีในตน เมื่อนั้นไม่ว่าเราจะอยู่ได้นานหรือสั้น เวลาที่ผ่านมาก็ชื่อว่าคุ้มค่าสำหรับการเกิดของตัวเราเอง”
ข้อคิด
สาระสำคัญของการมีชีวิตไม่ได้อยู่ที่ว่าเราอยู่ได้นานเท่าไร แต่อยู่ที่ว่าเราเห็นคุณค่าของการเกิดมาอย่างไรต่างหาก
เพราะชีวิตที่ได้มา
คุณค่าที่ควรจะได้รับต่อยอดควรอยู่ที่การรู้จักทำชีวิตให้มีมูลค่าเพิ่มในต้นเอง
แม้ว่าวันหนึ่งเราจะดำรงอยู่ด้วยวันเวลาที่น้อยนิดก็ตาม
แต่เราก็ภูมิใจที่เราอยู่มีคุณค่าสำหรับตัวเอง พระพุทธศาสนากล่าวไว้ว่า
“ผู้มีชิวิตอยู่อย่างมีค่าแม้เพียงวันเดียว
ก็มีประโยชน์กว่าคนที่มีอายุตั้งร้อยปีแต่ทำตัวไร้สาระ”
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น